روایت پایی برای پرواز در سفر اربعینی

پایی برای پرواز

سفرنامه اربعینی جوانان و نوجوانان نغمه های عشق اندیمشک به فکه / ۱۷ مهرماه ۱۳۹۹

اربعین نزدیک است و به صدای قلبم گوش دادم که می گفت: چه می کنی؟ می مانی یا می روی؟
قلبی شکسته که دیگر ضربان آخر خود را داشت.انگار تمام رویای این دل، دیدن شش گوشه بود. رویایی که جز آرزومندان مکتب عشق ،کسی سودای آن در سر نداشت. رفتن به سوی این عشق هزینه داشت اما وقتی عاشق باشی همه ی هزینه ها را با جان می پذیری.نه تنها جان،بلکه همه ی هستی ات که پدر ومادرت باشد را فدای او می کنی و می گویی به ابی انت و امی یا اباعبدالله(ع).

نیازی به پر پرواز ندارند.

روایت ما،روایت عاشقانی است که دل در گرو یار نهاده،و برای پرواز به سوی معشوق، نیازی به پر پرواز ندارند. اینان حسین (ع) را در دل زنده نگه داشته و با پای دل روانه ی حریم امن حسینی می شوند. هر سال اربعین وعده ی عاشق و معشوق در کعیه ی آمال یعنی بین الحرمین بود.امام به یکباره ورق برگشت ،آه و افسوس ماند و راه بسته و دلی شکسته! قدر نعمت ندانسته و آنچه شایسته بود به جا نیاوردیم و اینگونه شد که لیلی زندگیمان در عراق و خود، مجنون وار در ایران، حیران و سرگردان.

باید رفت. راه رفته را باید تا انتها رفت. راهی که در آن، حسین ابن علی (ع) ،فرزندان امام روح الله را به وادی عشق کشاند.همان جا که پایی برای پرواز می خواهد.فکه این میعادگاه کبوتران سبکبال که بر تل زینبی آن ،هنوز صدای خواهری به گوش می رسد که آن سینه جای بوسه جدم رسول الله است و مادری که در گودی قتلگاه آن فریاد میزند: بُنی! قتلوک ومن شرب الماء المنئوک.

فکه را با آوینی شناختم که گفت: مکه برای شما، فکه برای ما، بالی نمی خواهم و با همین پوتین های کهنه ام می توانم به آسمان بروم. از این جمله سراسر عشق و شور فهمیدم که راه آسمان از فکه است. فکه را برای در آغوش کشیدن معشوق انتخاب کردم و همراه کاروان عشق روانه ی دیار عاشقان شدم.

هنوز رمل های داغ آن بر سینه ی پای خسته گان از دنیا، نقش تاول می زند و روایت فتح آوینی ،روایتی به وسعت سینه عاشقان امام زمان عج فریاد می زند که ای دنیا ! اُف بر تو که اینگونه یاران اخرالزمانی حجت حق را در غریبی گذاشته ای.

بزرگترین جامانده ، آن کودک سه ساله بود که دیدن کربلا ، برایش آرزو و خوابی شد

هنوز مسیری را طی نکرده بودم که صدای گریه ی رمل های داغ بلند شد: هنوز وام دار سه ساله ی ارباب بی کفن هستم که در میان خارهای مغیلان ناله ی واابتا سر می داد و جز عمه ی سادات کسی التیام بخش زخم پاها نبود. صدا آرام شد و آرام تر، ای حسینی مسلک! تنها تو نبودی که اربعین به کربلا نرسیدی! خیلی ها از این سفر عشق جاماندند. بزرگترین جامانده ، آن کودک سه ساله بود که دیدن کربلا ، برایش آرزو و خوابی شد در خرابه.صدای نوجوان ۱۳ ساله ای که مرا به یاد فهمیده های امام روح الله می انداخت توجه مرا به خود جلب کرد و ناگهان دستانم به سینه آشنا شدند و کوچه ی آشتی با شهدا در فکه را علمداران عصر ظهور ، با نوای : کوچه باز کن ای علمدار——- دم بگیر با این میون دار، شوری حسینی بخشیدند و هروله کنان احساس کردم در بین الحرمین میون دار دسته ی عزای حسینیان هستم.

رمل های داغ، آرام مسیر را تا انتها ، همراهمان آمدند، در بین راه، تصویر زیبایی از سیدی که چشمانش ، چون ستاره مسیر راه آسمان ولایت را روشن کرده بود ما را به تماشای خود مشغول کرد. روای گفت: اینجا محل عروج شهید سید مرتضی آوینی است.پس برای پرواز می شود از رمل ها پلی ساخت تا خدا.

پاهایم دیگر توان نداشت اما برای ادامه ی راه می بایست فاستقم کما امرت را تفسیر کرد. از معبرها و کانال ها ،یک به یک باید عبور کرد ، برای اینکه والفجرها دوباره جان بگیرند باید ما ملت امام حسین ع بشویم. باید حاج قاسم های دیگری متولد بشوند و باید حججی ها به معرکه دود و آتش وارد شوند. سپاه ابرهه را باید درهم کوبید و رمز عملیات ها را باید یکی کرد و در بیسیم حاج حسن باقری باید رمز را تکرار کرد: یا فاطمه الزهرا (س)

فکه!
ای سرزمین عشق! آغوش خود را دوباره باز کن ، همانطور که باقری،بقایی و محمودوند را در آغوش کشیدی ،مرا نیز در آغوش بگیر! دلم پرواز می خواهد. کمک کن تا پایی برای پرواز داشته باشم.

به گزارش روابط عمومی موسسه فرهنگی نغمه های عشق اندیمشک؛ ویژه برنامه سفر اربعینی جوانان و نوجوانان نغمه های عشق اندیمشک به فکه با رعایت پروتکل های بهداشتی ستاد مقابله با شیوع کرونا در تاریخ ۱۷ مهرماه ۱۳۹۹ برگزار گردید.

 

گزارش تصویری این سفر را مشاهده کنید.

انتهای پیام/۱۸

فکه کجاست ؟ از فکه بیشتر بدانیم.

فکه، منطقه‌ای بیابانی در شمال غربی خوزستان و جنوب شرقی استان ایلام است. بخش جنوبی آن جزو استان خوزستان و شهرستان دشت آزادگان محسوب می‌شود، بخش شمالی آن جزو استان ایلام و از توابع شهرستان دهلران می‌باشد.

منطقهٔ فکه؛ رملی و سرزمین شن‌های روان است، فکه یکی از محورهای اصلی حملهٔ ارتش بعثی عراق به محور شمال خوزستان بود. لشکر ۱ مکانیزه عراق از این محور به سمت شوش وارد عمل شد. اما مقاومت تیپ ۳۷ زرهی شیراز و همین‌طور سپاه پاسداران موجب شد عراقی‌ها به سختی و با تأخیر از فکه عبور کنند. ارتش عراق با عبور از محور فکه توانست خود را تا کنار رودخانهٔ کرخه نزدیک جادهٔ اهواز-اندیمشک برساند. پس از عملیات فتح‌المبین ـکه به آزادسازی بخش اعظمی از منطقهٔ غرب شوش انجامیدـ منطقهٔ فکه تا مدت ها در اشغال نیروهای عراقی باقی ماند.